Column Mick Boskamp: Blij en ontroerd

Van de week las ik in de krant over een fantastisch initiatief van twee Zandvoortse huisartsen. En laat ik dat nou mooi gelezen hebben in mijn eigen Zandvoortse Courant. 

Met als kop ‘Zandvoortse huisartsen roepen op: Stop met slaapmedicatie’ stond in het stuk van Chantal Emans o.a.: 

‘Huisartsen Nienke van Bergen en Karlijn van der Vliet luiden de noodklok en waarschuwen mensen voor de onbekende achterliggende gezondheidsgevaren bij langdurig gebruik van slaapmiddelen.’

Toen ik dat las, was ik trots op het Huisartsen Centrum Zandvoort, waar ik patiënt ben en waar Karlijn tot het huisartsen-collectief behoort. Wat ik zo mooi vind, is dat met dit moedige initiatief een soort van collectieve aanname onderuit wordt gehaald. Namelijk de aanname dat huisartsen en de farmaceutisch industrie twee handen op een buik zijn. Niet dus. Want Nienke en Karlijn (op de foto hierboven te zien) zeggen gewoon: stoppen met die slaapmiddelen. 

En als iemand weet wat slaapmedicatie als benzo’s (o.a. alles dat eindigt op ‘pam’) met een mens kunnen doen, ben ik het wel. In de voor mij afschuwelijke nazomer van 2013 was ik spiritueel volkomen bankroet. Voor het eerst in ruim 25 jaar kwam ik erachter dat ik verslaafd was, terwijl ik alle rode seinen had genegeerd. Ik moest in herstel. En hoe. De weken voordat ik voor 4 1/2^e maand zou worden opgenomen in een Schotse verslavingskliniek, raakte ik zo depressief dat ik geen nacht meer kon slapen en uiteindelijk dacht dat ik gek werd. Ik moest slaapmedicatie hebben. Anders ging ik dood, althans: zo voelde het. 

Ik begon met een zogenaamde kortslaper, die je doet inslapen. Maar toen zat ik midden in de nacht weer rechtop in bed. Dus werd het een langslaper. Lorazepam. Als je ooit die naam hoort, moet je hard wegrennen. Wat een troep is dat. In de verslavingskliniek heeft het me 5 helse weken gekost om af te kicken van dit zwaar verslavende slaapmiddel. Steeds minder medicijn kreeg ik en al bij de eerste mindering liep ik ’s nachts als een zombie door de donkere, koude gangen van het kasteel annex kliniek. Het is gemakkelijker om af te kicken van cocaïne of zelfs van heroïne. De mensen die met deze verslavingen binnen kwamen, waren al een paar weken aan het sporten, terwijl ik nog steeds kotsend boven het toilet hing. 

En daarom ben ik zo blij met het initiatief van Nienke en Karlijn. Dat niet alleen Zandvoort bestrijkt, maar heel Nederland zou moeten horen. Blij en ontroerd. Eindelijk actie vanuit een hoek waar ik het eerlijk gezegd niet meer zou verwachten. Hulde!