Column Mick Boskamp: Duitsers

In Zandvoort rijdt de Duitser 20 km per uur

De periode breekt aan dat ons dorp weer veelvuldig wordt bezocht door onze Oosterburen. Begrijp me goed: daar moeten we super blij mee zijn. Maar ik heb wel wat te zeuren over ze.

Ik ben gek op Duitsers. Die liefde stamt uit de periode toen ik als vijftienjarige werkte bij Seagull, oftewel strandtent 10 direct onder het Badhuisplein. Ik liep in de bediening en echt, bijna alle Duitsers die ik drankjes en hapjes bracht, waren superaardig en beleefd. En dat kon ik van mijn landgenoten niet altijd zeggen. 

Ik kan me nog een Duits gezin herinneren dat ik graag hielp omdat ze altijd vriendelijk waren. Ze gaven geen fooi, maar dat vond ik niet zo erg. Toen ze na twee weken weer op het punt van vertrekken stonden, riep de vader van het gezin me even bij zich. Hij bedankte me voor de leuke tijd die ze hier hadden gehad, waar ik volgens hem een steentje aan bij had gedragen en gaf me 50 gulden fooi. Vanaf dat moment kon geen Duitser meer kwaad doen bij me. En ik altijd zeggen over mezelf dat ik niet om te kopen ben… 

Maar sinds ik vanaf 2019 weer in Zandvoort woon, begon me iets geks op te vallen. En ik weet niet of jij dat ook ervaart, maar als je door Zandvoort rijdt en er doemt plotseling een auto met een wit kenteken voor je op, dan ben je mooi in de aap gelogeerd, zeker als die auto langer voor je blijft rijden. Want geloof het of niet, maar zodra een Duitser Zandvoort binnen komt en ik de pech heb om daarachter te rijden, dan geeft mijn teller opeens 20 km per uur aan. Want harder gaat mijn voorganger niet. Wel zachter soms. Wat bijna onmogelijk is met een auto. Dit is al 5 jaar een soort van standaard, die Duitse langzaamaanacties. 

Nu zul je denken: ‘Dat is logisch, want de Duitser kent de omgeving niet en zoekt de goede weg.’ Dat was jaren geleden misschien zo, toen er nog geen routeplanners bestonden. Maar tegenwoordig hoeft niemand meer zonder Google Maps, dus die redenatie gaat niet op. En het maakt niet uit wat voor wagens het zijn waar ze mee rijden. Duitsers hebben vaak mooie Duitse auto’s die gemaakt zijn om heel hard op de Autobahn te gaan, waar vooralsnog geen maximumsnelheid geldt. Des te vreemder dat ze zo tergend langzaam rijden in ons dorp. 

Zouden ze zich zo senang voelen in onze mooie kustplaats dat ze in een soort meditatieve staat raken, waarbij ongemerkt de voet van het gaspedaal glijdt? Ik hoop het. Want dan kan ik het een plekje geven. 

Mick Boskamp