Column Mick Boskamp: Gele zonnestralen

Over 17 dagen word ik 67 en dat betekent dat ik de pensioengerechtigde leeftijd bereik. Vaak krijg ik te horen dat ik jonger oog dan de meters op mijn kilometerteller aangeven. 

En ijdel als ik ben, vind ik dat prettig om te horen. Maar tegelijkertijd word ik ook weemoedig bij dat soort complimenten. Dit omdat de maker van het compliment niet onder mijn schedel kan kijken en aan mijn hersenen kan zien hoe de vlag erbij staat. Want met het klimmen der jaren en het niet minder worden van mijn ADHD is mijn cognitieve toestand niet bepaald om over naar huis te schrijven en staat mijn geheugen in schril contrast met mijn jeugdige voorkomen. 

Ik vergeet werkelijk alles. Zo ben ik in het afgelopen jaar drie brillen verloren, twee brillen op sterkte en 1 toiletbril die ik had gekocht bij Karwei en op de parkeerplaats liet staan, waarna ik vrolijk naar huis reed. Gelukkig dat iemand de bril had gevonden en ‘m weer af had gegeven bij de informatiebalie van de bouwmarkt, anders was er – letterlijk en figuurlijk – stront aan de knikker geweest. 

Vanmorgen kostte mijn vergeetachtigheid me ruim 70 euro. Omdat mijn Starlet het begeven had (niet zo gek ook, na bijna een half miljoen kilometers) had George van de Starlet Service in afwachting van een nieuwe Toet Toet, een leenauto verstrekt aan me, die je simpelweg niet over het hoofd kan zien. 

Vanmorgen werd er dan ook flink gelachen om mijn knalgele leenauto. Door een ambtenaar die in het meest angstaanjagende voertuig zat dat ooit bedacht en gebouwd is. De scanauto. Op de scanauto zit een unit met daarin twaalf camera’s. Terwijl de auto rijdt, scannen deze camera’s razendsnel alle kentekens die in het zicht vallen. Waarom ik het zo een griezelig voertuig vind, is omdat het in mijn ogen een voorbode is voor een tijd waarin AI en robots de dienst uitmaken op aarde. 

Toen ik vanmorgen vanaf mijn balkon de scanauto aan zag komen, realiseerde ik me dat ik de leen Starlet natuurlijk vergeten was op te geven bij Parkstart. Ik nog zwaaien vanaf het balkon naar de ambtenaar achter het stuur, maar die zag me niet en zat breeduit te lachen. Waarschijnlijk omdat hij mijn leenauto zag staan. Ik keek naar de zon. En ik moest aan een gedicht denken. Dat aldus begon: de wereld is goud en geel en alle zonnestralen blijven heel. Niks mis met geel. 

Mick Boskamp