Column Mick Boskamp: Nooit meer ergens anders

Het is eigenlijk te schandelijk voor woorden. Tot vorige week donderdag had ik 25 jaar niet gezwommen in zee. Ja, nadat onze dochter werd geboren, heb ik weleens met mijn tenen in het water gestaan, maar dat mag geen zwemmen heten. Het wordt nog erger als je weet dat ik recht tegenover de Noordzee, op nog geen 500 meter landinwaarts, wel vele malen gezwommen heb bij Aqua Mundo Center Parcs. 

Natuurlijk met onze dochter. Maar in zee ging ze zwemmen met vriendinnen of met mama. Want daar was papa niet van. 

Maar omdat ik onlangs een belangrijk besluit heb genomen ten aanzien van de plek waar ik woon en omdat het gekke septemberweer er ook naar was, besloot ik om een duik in zee te nemen. Zoals een durfal dat zou doen. Namelijk rond een uur of zeven ’s avonds. Maar eerst moest er een selfie worden genomen voor deze column. Lekker handig in zee. Voordat je het weet dobbert je iPhone in de golven. Daarom besloot ik het maar te vragen. Genoeg wandelaars die langskwamen. Vanuit mijn ooghoeken zag ik een vrolijk, net stelletje. Twee giechelbekken, zeg maar. 

Aan één van hen vertrouwde ik wel mijn toestel toe. “Wil je misschien een foto maken?” vroeg ik. De jongen keek het meisje even aan en zei op luide toon: “Prima!” Ik gaf hem het toestel en liep achteruit het water in tot aan mijn knieën. De jongen en het meisje, die beiden op blote voeten waren, liepen een stuk met me mee. 

Toen vroeg de jongen aan me of hij wat aanwijzingen mocht geven. Aanwijzingen? Ja, want hij was een serieuze amateurfotograaf. Dat had ik weer. Een amateurfotograaf, die het heel interessant vond wat hij stond te doen, want anders was hij niet zo luidruchtig geweest. En ik vond het al zo gênant om daar in het water te worden gefotografeerd. Maar ik zei er niets van, want tenslotte had ik een foto. Op het harde zand had ik een handdoek uitgespreid waarop ik mijn kleren had gelegd, waartussen ik nu mijn iPhone begroef. 

Ik ging zwemmen. En ik vond het heerlijk. 

Terwijl ik gelukzalig in het water dobberde, bedacht ik me dat mijn besluit na de geneugten van deze duik nog meer vaststond. Mijn besluit dat ik nooit meer ergens anders wil wonen dan hier.