Column: Regendans

Ik ben geen spelletjesmens. Waar ik vooral mee stoei zijn spelregels. Iemand met verstand van zaken heeft me ooit proberen uit te leggen hoe het nou werkt in de Formule 1 en waar coureurs rekening mee moeten houden, maar die gaf het al snel op. En toch deed ik voor de camera van Zandvoort Inside op de zaterdag van het raceweekend een voorspelling die op de zondag nog uitkwam ook. 

Verslaggever Jelmer Koper, van Zandvoort Inside dus, vroeg aan me wat mijn hoogtepunt tot nu toe was met betrekking tot het Formule 1 weekend en toen zei ik zonder blikken of blozen: ‘Het weer’. Want, zo zei ik, anders zien we Max alle rondes op kop liggen, tenminste: als we hem vanuit de huiskamer überhaupt kunnen zien. We zien Max bij de start, bij de finish en als we mazzel hebben een paar keer tussendoor. Sinds het begin van dit raceseizoen is dat het beeld dat met deze lekenogen wordt waargenomen. En als het dan regent, dan wordt het in ieder geval spannender dan met een strakblauwe lucht. En hoe ging de race van start op zondag? Met regen en chaos, waar ik overigens als ADHD’er bekend mee ben. En dus begon de race ook met spanning en sensatie. Voor de broodnodige verandering. 

Toen de brave mannen van ZI me zaterdagmiddag aan het filmen waren in de Laguna Beach Club was het overigens al de tweede keer dat ik die dag te gast was bij Grand Prix Radio. En dat allemaal met dank aan de onverwoestbare Mario van Zijl van GPR die me voor de vroege zaterdagochtend had uitgenodigd voor een babbeltje op de radio. En die me later op de dag appte dat Ruud Hendriks het leuk zou vinden om me te zien. Ben je van middelbare leeftijd, dan moet die naam je wat zeggen, want hij was samen met de legendarische Jaap van Meekren presentator van AVRO’s Televizier. Ook bijzonder is, is dat hij als 1 van de grondleggers van RTL televisiegeschiedenis heeft geschreven. Dit weekend was hij één van de presentatoren van Grand Prix Radio. Was leuk om hem even te groeten en met hem te kletsen. Breed netwerk heb ik toch. 

Toen ik later op de dag weer richting Yas Marina ging (zoals mijn Keesomstraat tijdelijk heette) werd ik gebeld door vriend Paul. Ik vroeg of hij de protesterende fietsers van Extinction Rebellion (XR) had gezien. Nog niet. Ik stelde die vraag omdat hij vorige week met hond Dibbes langs het circuit was gelopen. Daar zag hij dat actievoerders van XR de ingang blokkeerden. Paul, een onvervalste grappenmaker, had naar de groep geroepen: ‘Jullie zitten fout hier! Jullie moeten bij Tata Steel gaan zitten, hier even verderop in IJmuiden!’ Als antwoord werd er teruggeroepen: ‘Maar daar zitten we ook!’ 

Toen ze bij Grand Prix Radio aan me vroegen wie de race ging winnen, had ik gezegd: ‘Wat dacht je van Max Verstappen als winnaar? Ik denk dat hij met twee vingers in zijn neus en met een actievoerder aan zijn wagen gelijmd nog steeds wint.’ 

Ik keek op mijn stappenteller. Het was 4 uur ’s middags en ik had al 16.000 stappen gelopen. Mijn nieuwe hobby (wandelen) kwam goed van pas dit weekend. Mij zie je niet op het circuit. Ik vind het juist heerlijk om mensen te kijken en te aanschouwen hoe ons dorp voor even in Little Las Vegas transformeert. 

Zondagavond besloot ik dan ook om nog even een kijkje te nemen bij een vriend en vriendin, die ter ere van het race-weekend een dakfeest gaven in hun penthouse in de Tjerk Hiddestraat. En waar ik misschien even een regendansje kon maken. Daar kwam ik zowaar allemaal bekenden uit het Amsterdamse nachtleven van de jaren negentig tegen. Heel apart om die daar op de hoogste verdieping van de Tjerk Hidde tegen het lijf te lopen. En daarna, even na middernacht, heb ik me bij thuiskomst vastgelijmd aan mijn bed. Toen ik zo lag kwam ik tot de conclusie dat dit voor mij de leukste en meest relaxte Grand Prix ever was geweest. 

Mick Boskamp