Column Mick Boskamp: Racefietsers

Een tijdje geleden, toen ik nog niet met pensioen was en in de actie moest, dronk ik koffie met een vrouwelijke pr-medewerker. 

Ze werkte bij een kledingmerk waar ik graag een warme band mee onderhield. En kennismaken met de pr-dame van het desbetreffende bedrijf leek me een eerste en meteen mooie stap in het netwerkproces. Ze vertelde dat ze over een paar dagen lekker op vakantie ging naar Frankrijk. 

Toen ze vroeg of ik nog wegging, schudde ik nee met mijn hoofd en trok ik zogenaamd een zielig gezicht. “Maar je woont wel in een vakantieparadijs”, zei ze. Ze vroeg of het meeviel met het verkeer. Of dat Zandvoort juist chronisch ziek was en ’s zomers ten onder ging aan doorlopende verkeersinfarcten. “Nou, nou”, zei ik lachend. “Jij houdt ook van overdrijven! Zo erg is het allemaal niet.” 

“Mensen houden er alleen niet van om in de file te staan”, vertelde ik verder, “met als gevolg dat sommigen zich als hufters gaan gedragen. En dan heb ik het niet alleen over automobilisten, maar ook over die racefietsers. Die zijn echt compleet mesjogge als ze Zandvoort aandoen. Ik weet niet wat het is met die lui, maar ze denken dus echt dat ze de Giro aan het fietsen zijn. En dat niet alleen. Ze zijn in de waan dat ze die Giro ook nog kunnen winnen! Dat zie je aan die fanatieke koppen als ze je voorbijsnellen op het voetpad. Want dat is ook zoiets. Ongeveer vanaf mijn appartement gaat er een pad rechtstreeks naar Bloemendaal strand. Dat zogeheten Pieperpad wordt gedeeld door wandelaars en fietsers…”

Al die tijd zat de pr-medewerkster zeer geïnteresseerd en bevestigend te knikken met haar hoofd, dus ging ik maar verder met mijn tirade tegen de racefietser. “Maar dat gegeven, dat wandelaars en fietsers het pad dus kunnen delen, was bedacht in een tijd dat het pad werd aangelegd. Toen was er lang niet zoveel volk ter been en op de fiets als nu. En dat wordt alleen maar meer. Dus ook het tuig, dat maar door wil karren, kan geen kant meer op straks. Dat zou ik nog wel leuk vinden. Dat de straatterrorist, de spaaksadist, de Campagnello klojo aan de beurt komt.”

Het gesprek kwam tot slot nog even op de vakantie naar Frankrijk. Ik vroeg hoe ze naar Frankrijk gingen. “Met de auto”, vertelde ze, “dat is voor ons de fijnste manier om onze hobby bij ons te hebben.” Op dat moment kreeg ik al een beetje een onbestendig gevoel in mijn buik. Dat werd bevestigd toen ze vertelde dat ze speciaal voor de vakantie een heel mooi en duurzaam fietsenrek voor op de trekhaak hadden aangeschaft. 

Heel gek, maar ik heb daarna nooit meer wat van dat kledingmerk gehoord. 

Mick Boskamp