Column Mick Boskamp: Mensenhelper

Pfff… Deze column heeft het qua deadline net gered. Het was kantje boord. Waarom het stressen was voor me, is een mooi verhaal.

Dinsdagmiddag laat, toen de deadline al kopjes begon te geven, kreeg ik een appje van de man waar deze column over gaat. Hij werkte die avond onbezoldigd bij Pluspunt en hij had een berichtje gekregen dat een jonge vrouw, die wel wat hulp en steun kon gebruiken om haar leven op de rit te krijgen, om half acht langs kwam en of ik alsjeblieft naar haar verhaal wilde luisteren. 

Wat moest ik doen? Deadline overschrijden en naar het verhaal luisteren? Normaal gesproken zou ik hebben gezegd: kan ze volgende week niet komen praten? Maar als de man waar deze column over gaat dat aan me vraagt, kun je geen ‘nee’ zeggen. 

Dus om half acht die avond zat ik tegenover een jonge, intelligente vrouw. Een vrouw die al een aantal maanden is gestopt met het gebruiken van het middel waar ze verslaafd aan is en vol vragen zit over het vervolg van haar herstel. En al die tijd zat de man waar deze column over gaat aan dezelfde tafel met een tevreden blik in zijn ogen. Want hij had het mooi voor elkaar gekregen dat ik hier zat, luisterde en tips gaf. 

Toen ik daarna tevreden thuiskwam, omdat het gewoon buitengewoon goed voelt om een uitgestoken hand te accepteren, ging ik even op de bank zitten. En werd ik vervolgens midden in de nacht wakker. Op diezelfde bank, in de kleren die ik overdag had gedragen. En het eerste dat ik dacht, was: mooi verhaal Jurre Reijenga (want zo heet de man waar deze column gaat), je hebt misschien wel je eigen column gesaboteerd…

Toen ik ex aequo met prachtmens Rob Spruyt in 2021 vrijwilliger van het jaar werd, was ook Jurre genomineerd. En nadat mijn naam werd omgeroepen als mede-winnaar van deze mooie prijs, ging er heel even door mijn hoofd dat Jurre ‘m eigenlijk had moeten krijgen. Want als er één iemand is die altijd klaar staat voor anderen en altijd reageert als er om hulp wordt gevraagd, is hij het wel. 

Van de week dronk ik een bakkie met hem bij Noble Tree. Jurre is kok bij het fijne restaurant De Meester op de Zeestraat alhier. Hij vertelde o.a. over het tuintje dat hij voor een oude vrouw bijhield die niet lang meer te leven had. Hij had tegen haar gezegd: “Voor zolang je hier nog bent, zorg ik dat je van je tuintje kunt genieten.”

Ja, van mensen als Jurre kunnen er niet genoeg zijn. 

Mick Boskamp