Column Mick Boskamp: Uw plaatselijke toeristengids (deel 2)

Mijn oudere broer, 70 jaar en still going young, is een ander type mens dan ik. Ik houd ervan om me te manifesteren en ik ben ook niet vies van aandacht. Hans is daar wars van. 

In het dorp zie je hem zelden. Laatst vertelde ik een mop aan hem. Dat een vrouw haar biologische vader had gevonden bij Ekoplaza. Hans begreep ‘m niet. “Wat valt er niet aan te begrijpen?” vroeg ik. “Ik snap ‘m gewoon niet”, antwoordde hij. “Wat is Ekoplaza?”

Maar als je denkt dat mijn broer een slome, wereldvreemde man is, heb je het mis. Hij kan fantastisch koken, hij is een groot liefhebber van de betere muziek, hij verslindt boeken en hij wordt dagelijks uitgelaten door de lieve, maar oersterke hond van zijn vrouw Anja en hem, die luistert naar de sprookjesachtige naam Hitman. En waar ik ronduit jaloers op ben, is zijn ijzersterke geheugen. 

Een aantal weken geleden bezocht ik in deel 1 het huis waar ik voor het eerst de liefde bedreef. Dit keer wilde ik het geheugen van mijn broer in de strijd gooien om erachter te komen wat in onze jeugd de leukste woning van Zandvoort was. Want we hebben wat huizen bewoond vanaf de vroege jaren zestig. 

Op dinsdag 7 november 2023 stapten broerlief en ik in mijn Toyota Starlet. Nadat Hans veel huizen en plekken had aangewezen en erover vertelde, reden we naar de Thorbeckestraat. Want daar, schuin tegenover de watertoren, huurden mijn moeder en cadeauvader een pension waar we ook zelf woonden.

Hans en ik waren het erover eens dat dit het leukste huis uit onze jeugd was. De tijd was er ook naar. We schrijven 1966. In Berton, zoals het pension toen heette, draaide ik het net verschenen album Sgt. Peppers Lonely Hearts Club Band van The Beatles grijs en luisterde mijn broer voor het eerst echt goed naar jazz. Ik herinnerde me vooral dat ik daar als tienjarige voor het eerst goed een naakte vrouw zag (ik stapte nietsvermoedend de badkamer binnen). Toen we de foto hadden gemaakt voor het pension (want dat is het nog steeds), wees Hans naar de overkant. “Daar hebben we ook gewoond”, zei hij. “Daar zei ik tegen mama: ‘Heb je het tegen mij…’ Ik vulde hem aan: “…dan heb je het tegen mijn reet ook.”

Dat vond mama niet zo leuk, kan ik me herinneren. 

Mick Boskamp