Column: Adieu, Bloomingdale

Mijn maag draaide om toen ik bovenaan de boulevard stond en naar de onherkenbare resten keek van wat eens een blakende beachclub was. 

Automatisch kwamen de herinneringen terug aan de periode nadat ik aan het begin van deze eeuw in dienst was gekomen als mediadirecteur van Nederlands grootste feestorganisatie ID&T. Ik viel met mijn neus in de boter, want oprichter en CEO Duncan Stutterheim had wilde, creatieve plannen met zijn bedrijf. Tijdens een stafvergadering, waar ik deelgenoot van was, liet hij een gedetailleerde tekening zien, waarop ID&T werd afgebeeld als een pretpark à la Disney World. 

Blikvangers op de tekening waren een machtige toren, waarin de latere Adam Toren bij het IJ was te herkennen, inclusief de schommels op de hoogste etage, en een fraai restaurant annex beachclub dat aan een meer lag, waar kleine poppetjes aan het zonnebaden waren. 

Die beachclub bestond toen al, want de expansiedrift van Duncan genereerde een boel energie bij zijn medewerkers. Binnen de kortste keren stond er in Bloemendaal aan Zee een heuse beachclub, waar er qua luxe geen tweede van was. 

Op de banken in de ‘tent’ kon je bijna met z’n tweeën slapen, zo groot en comfortabel waren die. En de bediening droeg dezelfde op maat gemaakte kleding.

Maar toch, na enige tijd, bleek de luxe niet het beoogde effect te hebben op het publiek dat Duncan voor ogen had. Hij wilde een omslag maken van het mainstream trance publiek naar de hedonistische, kapitaalkrachtige Ibiza-gangers. Daarbij vergat hij dat niet de zaak zelf, maar het imago dat je als bedrijf met je mee draagt de doorslag geeft in welke bezoekers je trekt. Met andere woorden: Bloomingdale werd een zaak voor Tiësto-fans en niet voor mensen die zich vroeger zouden hebben ondergedompeld in de wereld van Peter Stuyvesant.

Van alle bedrijfsmatige uitstapjes waar Duncan zich aan waagde in die tijd, kwam abrupt een einde toen bleek dat ID&T zoveel investeringen zonder rendement had gedaan, dat het eens zo trotse bedrijf op sterven na dood was en een faillissement nog net kon worden voorkomen door snel o.a. de radio- en mediatak te verkopen of op te heffen. Ook Bloomingdale werd om die reden uiteindelijk verkocht. 

De laatste jaren kreeg het dan eindelijk de glans die deze zaak qua look & feel verdiende. En toen, van zaterdag 20 op zondag 21 mei 2023 sloeg het noodlot toe en verdronk de eens zo trotse zaak in een vlammenzee.

Toen ik die resten zag van de week, herinnerde ik me ook dat ik in 2005 werd geslachtofferd in het reddingsplan van ID&T om het bedrijf weer gezond te krijgen. Ik dacht toen dat mijn werkzame leven voorbij was. Maar hey, hier sta ik anno 2023, misschien wel gezonder dan ooit. En dat is precies wat ik Bloomingdale, hoe rot het nu ook is, van harte toewens. 

Mick Boskamp