Column Mick Boskamp: Horror Garage (part 1)

Ken je Dick Maas? Niet persoonlijk, maar als regisseur? Dat kan haast niet anders. Dick is in mijn ogen de Steven Spielberg van de lage landen. Een man die films maakt, zoals een film hoort te zijn, namelijk als een achtbaanrit die je alles doet vergeten. De Lift, Amsterdamned, Flodder, Sint, Prooi, stuk voor stuk Dicke Mick.

Ik ken hem ook. Persoonlijk. ‘Ah!’, zul je denken. ‘Daar is ‘ie weer! De kleine opschepper uit Noord!’ Maar ja, ik kan er ook niets aan doen dat ik hem voor Playboy 4 uur lang heb geïnterviewd en dat op de boekcover van mijn eerste mislukte (horror-)verhalen bundel (uitgebracht eind jaren 80) stond gedrukt: ‘Horrorverhalen met de snelheid van een guillotine en de spanning van een mooie vrouw’. Met als afzender: Dick Maas. 

Ik vertel dit ook om de amicale toon te verklaren in onderstaande mail die ik aan Dick stuurde. Want zo onbeleefd ben ik niet om deze toon aan te slaan tegen een vreemde. Ik schreef hem naar aanleiding van een week vol terror in de openbare parkeergarage onder het Louis Davids Carré.

Beste Dick, long time, no speak! Zeker een paar dagen heb ik lopen aarzelen tussen het wel en niet sturen van deze mail. Ik herinner me nog een idee voor een filmscript dat ik heb aangereikt aan je. Om een horrorfilm te maken over een behekst Amsterdams grachtenhuis, waar allemaal grachtengordel types wonen, die 1 voor 1 worden afgeslacht door de rechtmatige, eerste en zeer bloeddorstige eigenaren: de uit de dood herrezen Zeevaarders uit de Gouden Eeuw. Wat ze komen doen? Hun eigendom beschermen tot de dood erop volgt.

Je vond het wel een gaaf idee, maar je hebt er nooit wat mee gedaan. Ik snap dat wel. Te dunnetjes. Ik stuurde nog voor de grap terug: ‘Zeg eerlijk. Bij het idee om grachtengordeltypes de pineut te laten zijn, heb je vast even nagedacht over wat je wel hiermee kon’. Maar even to the point. Ik denk nu echt dat ik ‘je van het’ heb gevonden voor jou. Of beter gezegd: het heeft mij gevonden. Na een week lang geterroriseerd te zijn geweest door een parkeergarage. Ja, je leest het goed. Ik woon in Zandvoort, waar we sinds een behoorlijke tijd alweer een heuse ondergrondse parkeergarage hebben.

Volgende week het vervolg op deze column. Met een heel spannend einde!

Met dank aan Pearle Opticiens op het Raadhuisplein. En nee, niet voor het uitlenen van een rode contactlens (die ze uiteraard niet in de collectie hebben).

Mick Boskamp