Column: Nu ook op papier!

Dit is mijn eerste column die zowel online te lezen is als in de krant. De techniek staat voor niets! 

Weet je hoe lang geleden het is dat ik een stuk geschreven heb voor papier? Meer dan vijf jaar. En dat terwijl ik uit de tijd stam dat telex nog gebruikt werd. Ik werkte voor Playboy in het VNU-gebouw in Haarlem Schalkwijk en daar stond in de postkamer een soort kerkorgel waarbij je bijna met je vuisten de lettertoetsen moest bedienen. En als je een bericht had gebeiteld voor bijvoorbeeld Playboy Chicago, drukte je op start. Vervolgens moest je snel de postkamer verlaten, want dat ding gedroeg zich dan als een op hol geslagen stoommachine die van zins leek om het winkelcentrum van Schalkwijk binnen te denderen. We schrijven 1984.

Even serieus: ik vind het echt super om weer terug te zijn in print. En zeker als columnist van deze krant. Het volgende is een tijdje geleden tegen me gezegd: “In het leger van journalisten ben je een bekende strijder, waarom ga je dan een column voor de Zandvoortse Courant schrijven?” Het enige dat ik daarop kon zeggen, was: “Omdat het de krant is die ik het langst van alle kranten in mijn handen heb gehad, maar vooral omdat ik het stervensleuk vind om te doen.”

Ik ben gek op mijn dorp en alles wat ik vertel, vindt toch plaats binnen de grenzen van dat kekke gehucht aan de kust. Daarnaast heb ik ooit geleerd dat je je lezerspubliek goed moet kennen. En welk publiek zie ik vaker dan dorpsgenoten? Ook zeg ik eerlijk dat het tof is om van mensen die ik (nog) niet ken een lach te krijgen met daaropvolgend: “Leuke stukjes schrijf je.” Er is geen journalist die dat diep in zijn hart niet fijn vindt, geloof me.

Waar ik wel aan moet wennen, is dat ik geen correcties meer kan laten aanbrengen achteraf. Online kun je alles veranderen. Zoals de zusjes Stuurman werkzaam bij Le Bar inmiddels weten. Hun achternaam had ik geschreven als Schuurman. En dat terwijl ik met hun vader nog gewerkt heb bij platenmaatschappij VIP Records in Haarlem. Pas afgelopen weekend belde ik de hoofdredacteur met de vraag of dit veranderd kon worden. “Want”, voegde ik eraan toe, “dan durf ik weer langs Le Bar.” Nee, Gillis Kok weet wat hij met mij in huis heeft gehaald. 

Mick Boskamp